Deze week heb ik weer naar de inmiddels jaarlijkse Avond van het boek gekeken. Naar de quiz, gespeeld door drie teams van schrijvers en een team van lezers, naar de boeiende fragmenten uit oude literaire tv-programma’s en met tussen de bedrijven door de uitslag van de verkiezing van ‘het beste buitenlandse boek aller tijden’. Heel Nederland had zijn stem mogen uitbrengen, de tien meest gekozen boeken waren bekend, maar de volgorde waarin ze waren geëindigd werd in de uitzending onthuld.
En die hele avond kwam het geen moment bij iemand op dat de naam van de verkiezing niet klopte. Dat die buitenlandse schrijvers Oorlog en Vrede of Trots en Vooroordeel nooit op papier hebben gezet. Dat het eigenlijk de verkiezing van ‘het beste in het Nederlands vertaalde boek aller tijden’ had moeten zijn, en vooral: dat de meeste Nederlanders nooit van al die mooie boeken hadden kunnen genieten als er geen vertalers waren.
Helemaal mee eens, Aleid.
Goed gezegd!
Anneke
En evenmin is er gezegd dat Max Schuchart, de vertaler van “Het beste Buitenlandse boek” in 1958 de Martinus Nijhoffprijs voor die vertaling heeft gekregen en bovendien het hele boek opnieuw heeft vertaald toen het dankzij de film zo’n hit werd dat het opnieuw in een enorme oplage herdrukt zou worden. Dat vind ik ook wel een vermeldenswaardig en opmerkelijk feit.
Lucy
Even ter correctie: Schuchart heeft het boek niet opnieuw vertaald, maar de bestaande vertaling bewerkt en hier en daar gemoderniseerd. Op de kwaliteit van de vertaling is ondanks die Nijhoffprijs hier en daar wel iets af te dingen (een lezeres was er zo ontevreden mee dat ze de hele tekst zelf opnieuw vertaalde), maar het is voor een vertaler een veeleisend boek, en het werk van Schuchart had inderaad wel een vermelding verdiend.
Er is overigens tijdens het programma wel een paar keer van vertalingen gerept, maar het is waar dat dat aspect van de boeken onderbelicht is gebleven.