Vertalen is een fantastisch beroep. Toch is er iets wat ik echt ontzettend jammer vind.
Ik ben gaan vertalen omdat ik altijd zo graag las. Ik was zo’n lezer die alles las wat los en vast zat, een gat in de lucht sprong toen ze eindelijk ‘verplicht’ een hele boekenlijst op school mocht afwerken en vaak met een boek lezend door het huis liep. Met de nadruk op ‘was’, want sinds ik vertaal, vind ik lezen nog wel leuk, maar het is toch anders. Ik lees pagina’s opnieuw, leg boeken sneller weg en lig af en toe echt in een deuk om de vertaling, omdat ik ‘zie’ wat er ‘stond’. Niet leuk. Ik vertaal pas sinds twee jaar, dus misschien gaat deze vorm van beroepsdeformatie ooit wel weer voorbij…
Hebben jullie dat nou ook?
Afbeelding: George Clausen, Twilight: Interior (Reading by lamplight), National Gallery of Australia (aanklikken voor groter)
Absoluut! Heel herkenbaar, Anneke. Ik heb altijd al een taaltic gehad, maar het werd erger bij mijn eerste schrijfcursus. De krant lezen werd een nieuwe ervaring en niet altijd een even leuke.
En nu ik de cursus Literair Vertalen van de VertalersVakschool volg, neemt het kritisch lezen alleen maar toe.
Maar bekijk het van de andere kant: de boeken die je wel ‘normaal’ leest, zijn dan ook echt de moeite waard!
Ja, ik ook. Ik lees langzamer dan vroeger, alsof ik het boek net zo nauwkeurig moet lezen als de boeken die ik vertaal. Bij de boeken die ik in andere talen dan Nederlands lees, stop ik vaak om na te denken over hoe ik iets zou vertalen.
Wat betreft je vraag of het vanzelf zal overgaan, moet ik je helaas teleurstellen… 🙁
Het gaat niet meer over… Ik vertaal pas kort boeken, maar ben al ruim tien jaar als zakelijk vertaler werkzaam. Uit het Engels vertaalde boeken lees ik niet meer. Soms nog wel uit het Frans of Duits vertaald, maar ook dan kan ik de neiging niet bedwingen om het origineel erbij te halen.
Dat gezegd zijnde, lees ik door mijn werk niet minder. Alleen anders.
Nee, ik vrees dat het ook nooit meer over gaat. Voor mijn gevoel lijd ik aan een nog ergere versie. Allereerst ondertitel ik ook en dan kun je dus ook niet meer ‘normaal’ televisie kijken. Ten tweede vertaal ik vaak non-fictie en dan haal ik er allerlei naslagwerken bij die ik dan van mezelf moet lezen. Schrik niet: ik ben nu twee boeken ‘aan het lezen’ over onderzeeboten. En de stapel met mooie, ‘ontspannende’ boeken groeit dus helaas gestaag.
Zelfs “gewone lezers” hebben dat. Ik vertaal niks en zal dat waarschijnlijk ook nooit doen. Maar een slechte vertaling lezen is verschrikkelijk. Daarom lees ik vaak in de originele taal.