column – Pagina 8 – Boekvertalers

Op reis (2)

Bagage In deel 1 heb ik beschreven wat ik meeneem op reis, namelijk mijn opleiding en mijn eerste boekvertaling. Ik vergat nog een stuk bagage: creativiteit, en daar wil ik meer over kwijt.

In ‘Weer zwanger’ kon u lezen dat ik aan mijn tweede boekvertaling mocht beginnen. Het is een boek geworden uit een genre waarover ons aller Roswitha Pennewip elders in dit blog al smakelijke stukjes heeft geschreven. En precies zoals Roswitha in ‘Vergeten vertalers’ al schreef, moet ook mijn damesproza worden ingekort.
Verder lezen Op reis (2)

Op reis (1)

Een beroep is iets waarvoor je eerst iets moet leren – met die gedachte groeide ik ooit op. Onze geachte Grote Van Dale vindt eveneens dat je er iets voor moet doen; bij het lemma ‘beroep’ staat dan ook onder lid vier: ‘maatschappelijke werkkring waarvoor men de vereiste bekwaamheid en/of bevoegdheid heeft verkregen’. Hoe je die bekwaamheid en/of bevoegdheid dan verkrijgt, wordt niet vermeld.

Ik wil u daarom laten meereizen naar het land van mijn dromen: Boekvertalersland.
Verder lezen Op reis (1)

Computers en waarom ik daarom vrijgezel ben

‘Huh?’ zult u denken. ‘Wat hebben computers nou met het vrijgezellenbestaan te maken?’ Alles en helemaal niets. Of eigenlijk wel alles, dus daarom dit epistel.
Verder lezen Computers en waarom ik daarom vrijgezel ben

In de achteruitkijkspiegel van het vak

Nergens vind je vermeld dat vertalen ‘Het Oudste Beroep Ter Wereld’ is. De slang SPRAK en Eva was zo aardig om dat in het Edens om te zetten voor haar partner. Blijkens de reactie van haar persklaarmaker klopte haar vertaling want Hij was ziedend…..
Verder lezen In de achteruitkijkspiegel van het vak

Frans in een Angelsaksische wereld

Het Frans komt er bekaaid af in onze sterk op de Angelsaksische wereld gerichte cultuur. Een schrijnend voorbeeld in kwestie is het werk van Edgar Morin. Van de boekenkasten die deze Franse socioloog, antropoloog, filosoof (eigenlijk doet elk etiket hem tekort) in een zeer leesbare, soms poëtische stijl heeft volgeschreven – ‘toute prose a sa poésie’ (Le vif du sujet, p. 232) – is met uitzondering van L’esprit du temps niets toegankelijk gemaakt voor dat deel van het Nederlandse lezerspubliek dat het Frans niet machtig is. In mijn ogen een groot gemis.
Verder lezen Frans in een Angelsaksische wereld

Alles is ijdelheid

Door Fennie Steenhuis

Niet lang geleden tikte mijn vriend bij toeval een exemplaar van Alles is ijdelheid op de kop van de Duits-Franse schrijfster Claire Goll (1890-1977). In Nederland werd dit boek voor het eerst uitgegeven in 1978 en tegenwoordig is het alleen nog tweedehands te krijgen. Ik had het boek nog nooit gelezen en als lid van een leesclub stelde ik daar voor het te lezen.

Het boek is destijds voortreffelijk vertaald door Frans de Haan en Marianne Kaas (toen Marianne Kuik). Het aardige is dat er in het boek zelf ook nog iets uit de ‘vertaalpraktijk’ aan de orde komt.
Verder lezen Alles is ijdelheid

De blues

Door Emmy van Beest

Maanden heb je naar dit moment toegewerkt. Nog even de inhoudsopgave en alles samenvoegen, een laatste controle op de extra spaties die er zelfs aan het eind nog inkruipen. Dan de verlossende druk op de knop waarmee het document de ruimte in zoeft, op weg naar de uitgever. Deze keer komt er ook nog het pure handwerk bij van het uitprinten en het verpakken als postpakket.

Verder lezen De blues

Het beste boek?

Op initiatief van het NRC Handelsblad en de NPS is er in februari van dit jaar een verkiezing uitgeschreven voor het Beste Boek. Op 11 maart trof ik op Teletekst de mededeling: ‘Meer dan 15.000 mensen kozen op internet hun favoriete boek uit een lijst van 250 titels.’ Meer dan 15.000 mensen? Het wordt positief gebracht, maar op de 16.000.000 Nederlanders en de 10.000.000 Belgen vind ik het bedroevend weinig.

Zou er soms zo weinig belangstelling zijn geweest omdat het stemmen zo lastig ging? Mijn persoonlijke voorkeur uit de zeer incomplete lijst kon om onduidelijke redenen niet eens aangevinkt kon worden. Verder lezen Het beste boek?

Dankjewel

Het einde van het boek nadert. De laatste bladzijde… de laatste alinea… het laatste woord! Een euforisch gevoel bekruipt je. Het boek is af. Je wilt het manuscript aan de kant leggen en een fles champagne opentrekken, maar dan staan ze daar, onvermijdelijk als altijd: de acknowledgements. Het dankwoord.
Verder lezen Dankjewel

Joke Smit over vertalen

Ter gelegenheid van Internationale Vrouwendag een citaat van feministe en vertaalkundige Joke Smit over vertalen. Haar verzuchting dateert uit 1974, maar de conclusie die ze eraan verbindt, heeft nog niets aan waarde ingeboet, ook niet voor vertalers van de andere kunne.

‘Vertalen is altijd weer anders verschrikkelijk […] Vraag: wat doe je met Waarheid-jargon, aangelengd met Franse retoriek en Oosters bloemrijk. Les voor feministen: houd je taal schoon; zodra de eens gesmede formules het denken definitief vervangen, gaat het mis; de werkelijkheid is een oord om steeds opnieuw te verkennen.’ (Een week als feministe in: NRC/Handelsblad, 23 februari 1974).