V.S. Naipaul over Harry Mulisch

Harry Mulisch heeft op 27 januari de Premio Nonino in ontvangst genomen. Dat is een internationale cultuurprijs, ingesteld door de Italiaanse grappaproducent van die naam. De laudatio werd uitgesproken door Nobelprijswinnaar V.S. Naipaul. De tekst van zijn rede is nu op de website van het Nederlands Literair Productie- en Vertalingenfonds na te lezen. Jammer genoeg alleen in het Engels. Zie ook literatuurplein.nl.

Verder lezen V.S. Naipaul over Harry Mulisch

Een heerlijk vrij beroep

‘Wat heb jij toch een heerlijk vrij beroep,’ krijg ik regelmatig te horen als ik vertel dat ik vertaler ben. En inderdaad: ik heb een heerlijk vrij beroep. Vandaar dat ik afgelopen maandag kon ingaan op de uitnodiging van mijn studerende vrienden om te gaan zwemmen in het Tikibad, terwijl de negen-tot-vijf-banenvrienden verstek moesten laten gaan.

Het Tikibad barst van de snelle glijbanen, dus ik vloog op een band door de Moonlight, suisde door de trechtervormige Cycloon en schoot met vijftig kilometer per uur door de Flits.

En toen was daar de Family Slide. De Family slide. De supersaaie Family Slide, waar je met een slakkengangetje doorheen kruipt. Maar ik niet, want ik ging op mijn knieën.

Nu zit ik hier achter mijn computertje. Te vertalen met een lichte hersenschudding. Want ik heb een heerlijk vrij beroep en er moet toch gewerkt worden.

Zichtbare en onzichtbare vertalers

‘Schaduwkunstenaars’, dat is de geuzennaam die Martin de Haan voor literair vertalers heeft verzonnen. In een gloedvol betoog (de Volkskrant, 2 februari) pleit hij voor een grotere zichtbaarheid van vertalers. Om beter te begrijpen wat hij daarmee bedoelt, hoef je de pagina van de Volkskrant maar om te slaan. Je oog valt dan op een stuk van Michaël Zeeman naar aanleiding van het boek Reporter van David Remnick, kort geleden in Nederlandse vertaling uitgekomen. Een halve krantenpagina, maar ruimte om de vertalers van het boek te vermelden was er blijkbaar niet.
Verder lezen Zichtbare en onzichtbare vertalers