In een vorig stuk op dit blog, Vertalen is geen vetpot, heb ik geschreven dat redacties bij uitgeverijen worden overstelpt met open sollicitaties. Met een redacteur die toch wel twee of drie van dergelijke sollicitaties per week in zijn postvak krijgt, heb ik hierover gesproken.
Doorgestuurd
Deze redacteur werkt bij een grote, algemene uitgeverij waar zowel literaire boeken worden uitgegeven als non-fictie, chicklit en thrillers. Meestal zendt het secretariaat deze mailtjes door, omdat ze zijn gestuurd aan een algemeen e-mailadres dat van internet is geplukt. Aangezien de genoemde redacteur veel mail krijgt die direct moet worden beantwoord, raken de sollicitaties een beetje ondergesneeuwd, ook omdat ze vaak vergezeld gaan van een uitgebreid cv. Verder lezen Open sollicitaties
Een van de twee jongerenromans waar ze in dit verband dieper op ingaat is het door mij vertaalde Paper Towns – Waar is Margo Roth Spiegelman? door John Green. Ze verbaast zich erover dat ik in 
Steeds weer vragen bezoekers van dit blog de redactie hoe je vertaler wordt, hoe je aan opdrachten komt, of je een boek in een andere taal zomaar mag vertalen, of hoe je een uitgever geïnteresseerd krijgt in jouw vertaling van het boek dat je zo na aan het hart ligt. En elke keer komt daar een antwoord op.
De verdwenen meisjes van Helen Grant, vertaald door Els Franci en verschenen bij 
Kleuren en jaren van Margit Kaffka, vertaald door Mari Alföldy, en verschenen bij 
Een oude moordzaak wordt heropend als multimiljonair Genoa Greeves het LAPD een niet te versmaden financiële vergoeding in het vooruitzicht stelt. Genoa heeft de moord op de enige leraar die ooit aandacht aan haar schonk, nooit kunnen vergeten. Als er vijftien jaar na die moord een soortgelijk misdrijf wordt gepleegd, verzoekt ze de politie om alsnog te proberen de moordenaar van de docent te vinden. Inspecteur Decker en zijn team beginnen aan een moeizaam, minutieus onderzoek – al hebben ze er aanvankelijk weinig vertrouwen in dat de cold case opgelost kan worden – en ontdekken gaandeweg steeds meer overeenkomsten tussen de twee zaken. 
Herinneringen aan Grace van Catherine Hall, vertaald door Aleid van Eekelen en verschenen bij 
Ik hoor vertalers het wel eens over hun ‘kindjes’ hebben. Daarmee bedoelen ze dan (naast hun katten, hun verzameling wonderlijke cactussen of zo nu en dan daadwerkelijk hun kroost) hun boeken. Mij klinkt het altijd een beetje vreemd in de oren. Misschien komt het doordat ik een koud en harteloos wezen ben, verstoken van enige kinderwens, maar ik vind de vergelijking niet helemaal opgaan en kan een lichte huivering nooit onderdrukken als een collega zo aan een boek van mij refereert. Kind? Mijn boeken zijn zindelijk, vallen niet krijsend op de grond als ze even geen aandacht krijgen, stellen zich netjes voor, beginnen nooit te roken en betalen nauwelijks mee aan mijn pensioen. Helaas.