Het kwam door de metro.
Dat is natuurlijk niet helemaal waar. Ik wilde al langer boekvertaler worden – eigenlijk al sinds ik zoveel jaren geleden Jan, mijn vriend van Peter Pohl las, zo prachtig in het Nederlands vertaald door Cora Polet. Dat wil ik ook kunnen, dacht ik. Misschien kan ik het zelfs wel, dacht ik ook nog. Volgens mij was ik vijftien, en had ik net voor mijn plezier de biografie van mijn toenmalige pophelden (Roxette!) uit het Zweeds vertaald.
De volgende vijftien jaar vlogen voorbij. Ik studeerde (niet af), belandde tussen de computers en op het internet, maakte carrière als technisch schrijver en redacteur (want dat kon nog gewoon in die internet-bubbeltijd) en vertaalde wel, maar altijd technische teksten over vliegtuigen, landingsprocedures op Schiphol en mobiele telefoons. Geen Peter Pohl. Mijn vertaaldromen vervaagden, en nadenken over mijn gebrek aan initiatief deed ik liever niet. In mijn gedachten schudde Cora Polet teleurgesteld het hoofd.
Maar die metro, elke ochtend weer (of juist niet, als het weer eens misliep), elke avond opnieuw (of juist niet, als… etc.) begon behoorlijk op mijn zenuwen te werken. Niet alleen de metro, trouwens. De trein was ook geen pretje. De fiets ook niet. Eigenlijk werkte het hele van en naar mijn werk gaan behoorlijk op mijn zenuwen. Net zoals technisch schrijven. Of op kantoor zitten in het algemeen. En altijd zeurde ergens vanbinnen dat stemmetje: als ik het nou eens zou proberen…?
Rockster
Eind 2007 besloot ik dat ik nu lang genoeg had gedacht dat ik ‘het wel zou kunnen’, en dat ik maar eens iets moest gaan dóen. Ik had geen flauw idee hoe je zoiets aanpakt. Ik zocht op het internet naar ‘boekvertalers’ geloof ik. Ik vond Wim Scherpenisse, u wellicht welbekend, maar voor mij toen een soort rockster van de vertaalwereld, een halfgod die hard om mijn vragen zou lachen en mijn mailtje vol minachting meteen digitaal in de prullenbak zou gooien. Deed hij natuurlijk niet. Wim antwoordde serieus op mijn (wat houterig gestelde) vragen, en vertelde me over de boekvertalerslijst. De moed zonk me meteen opnieuw in de schoenen, want nu bleek er een hele verzámeling rocksterren van de vertaalwereld te bestaan. En ze hadden een mailinglist! En ik moest me even voorstellen om erop te komen! Waarop al die halfgoden natuurlijk hard zouden lachen en mijn aanmelding vol minachting… enfin, u begrijpt me wel.
Deden ze natuurlijk niet. Integendeel. Ze vertelden me over de VertalersVakschool. En ik (die ondertussen het hele archief van berichten had doorzocht en werkelijk alles had gelezen wat te maken had met uitgevers, proefvertalingen, netwerken en wat dies meer zij, en langzamerhand zo’n donkerbruin vermoeden begon te krijgen dat ik een iets betere intro nodig zou hebben dan ‘hallo, ik wil graag boeken vertalen’ om iets voor een uitgever te mogen gaan doen) meldde me aan voor de opleiding literair vertalen. Toen een oude kennis me een paar maanden geleden ook nog eens aanbood om freelance voor hem te gaan werken, zag ik mijn kans schoon. Ik zegde mijn baan op en stortte me in het freelance-leven. Deels technisch schrijven en programmeren om de rekeningen te betalen, deels literair vertalen voor de broodnodige hersengymnastiek – ik zag het helemaal zitten. Dat de economische crisis die maand in volle hevigheid losbarstte, tja… wie niet waagt, wie niet wint.
Volgende keer: Literair vertaler worden (2) Patricia zoekt een boek
Je kunt ook zelf schrijver worden zo te lezen. Hoef je geen boek te zoeken, alleen een verhaal.
Succes,
Amy
‘Hallo, ik wil graag boeken vertalen’…. Zo herkenbaar! 😀
Ben reuzebenieuwd naar het vervolg!
Amy, je haalt me de woorden uit de mond.
Weet je wel zeker dat je vertaler wilt worden, Patricia? Je stukje leest als een trein. Ik ben benieuwd naar je volgende stuk.
Groetjes,
Daniëlle
Patricia, jij komt er wel! Als je zo goed schrijft en je hebt al die jaren technisch vertaald (én je op je vijftiende al voor de lol een biografie vertaalde!)… Op zulke mensen zitten ze bij iedere uitgeverij te wachten, hoor.
Veel succes ermee – en schrijf hier vooral méér!
O wat een genot om te lezen! Hopelijk verloopt je zoektocht naar je eerste boek net zo soepel als dit blogstuk – dan begin je binnen de kortste keren aan je eerste kindje! Heel veel succes en laat ons vooral meegenieten!
Ik begin langzamerhand zo’n donkerbruin vermoeden te krijgen dat Patricia geen boek meer zoekt, omdat ze er al een heeft, of twee… en dat gun ik haar van harte, maar zoals vermoedelijk iedereen die bovenstaand stuk heeft gelezen vind ik dat stiekem ook wel een beetje jammer, want ik had me zo op deel twee verheugd…