De woorden lachen me toe, lonken naar me. Ze staan in dik zwart op de bovenste pagina van het stapeltje papier dat ik zojuist heb afgedrukt. Het pdf’je van het nieuwe boek. Gloednieuw. Zelfs in het buitenland is het nog maar een pdf’je, nog niet eens een boek. Een pdf’je. Het klinkt zo schattig. Een nieuw boek om te vertalen!
Mijn bureau is keurig opgeruimd. Klaar voor de start. De briefjes, kladjes en plakkertjes van het vorige boek zijn weg. Ik heb de stofdoek over mijn scherm gehaald en het toetsenbord eens lekker afgelapt. Ze blinken me tegemoet.
Part One. Ik zet de computer aan, ga naar Word, tik ‘Deel 1’, sla het bestand meteen even op onder een nieuwe naam, in een nieuw mapje. Elke dag zullen er een paar pagina’s bij komen. Langzaam maar zeker zal het een nieuw boek worden.
De euforie van dit prille begin zal geen stand houden. Zoals geen enkele euforie. Ik zal hindernissen en struikelblokken op mijn weg vinden, ik zal vaak zuchten en steunen, vertwijfeld gaan ijsberen, zoekend naar dat ene woord dat maar niet komen wil. Ik zal gapen als er in het boek wordt gegaapt, mijn schouders ophalen bij iedere shrug, samen met mijn nieuwe helden mijn ogen opensperren of tot spleetjes knijpen. Ik zal reikhalzend uitkijken naar ieder volgend hoofdstuk, naar de ontknoping. Naast me zullen nieuwe stapeltjes briefjes, kladjes en plakkertjes groeien.
Tot aan de Epilogue.
En dan is het af.
Herkenbaar! En tijdens de afrondfase van een boek kun je dan weer zo ontzettend uitkijken naar dat volgende veelbelovende pdf’je, totdat je daar de afrondfase weer van bereikt, enz enz.